Կարիպալտին՝ Հռովմինն է, եւ Բոնաբարդ՝ Ոճիրին.–
Կը պատկանիս դո՛ւն միայն Ազատութեան Ոգիին։
Ըզքեզ խրճիթ մը ծնաւ, Հայ վիշտը քեզ օրօրեց.–
Այդ վիշտին չափ եղար մեծ։
Դանիել Վարուժան
Հայի ռազմական տաղանդը շատ երկրներում է փայլել: Դեռևս վաղ միջնադարից սկսած Պարսկաստանի արքաներն իրենց ռազմարշավներում միշտ օգնության էին դիմում հայոց փառապանծ այրուձիին: Տեղին է հիշել պարսից ահեղ Շապուհ Բ Երկարակյաց արքայի խոսքերը. ,,Երանի հայոց գնդի տիրոջը, աշխարհում չկա նման քաջ ու հավատարիմ զորք,,.. Հետագայում էլ, բազում հայ ռազմիկներ իրենց քաջությամբ ու անվեհերությամբ աչքի ընկան պարսկական բանակում: Սակայն, եթե միջնադարում հայերը լծվում էին պարսկական ռազմակարքին կամ միջպետական դաշինքից ելնելով, կամ հարկադրաբար, արդեն նորագույն շրջանում շատ հայ զինվորականներ կամավորագրվեցին պարսկական զինուժին՝ իրենց նպաստը բերելով պարսիկ եղբայր ժողովրդի ազատագրությանը: Այդ շարքում անվանին, ինչ խոսք, Պարսկաստանի ազգային հերոս, հայ ազատամարտի նշանավոր գործիչ Եփրեմ խան Դավթյանն է:
Հոդվածի ամբողջական word տարբերակն ստանալու համար գրեք vahe.lorents@gmail.com էլեկտրոնային հասցեին
Համլետ Մարտիրոսյան․ Հնագույն քաղաքակրթություններ։