Մեկ այլ ավանդույթ պատմում է, որ գյուղի մոտ կար մի դպրոց, որտեղ իր յոթ աշակերտներին կրթում էր Հովհան Օձնեցին։ Լեռան լանջին հայտնվում է զարհուրելի վիշապը և նրա արձակած ձայներից շրջակայքը պապանձվում է։ Մի կին կովկիթն ուսին իջնում էր լեռան լանջով և, տեսնելով ահավոր հրեշին, իսկույն քարանում է։ Սուրբը աշակերտներից մեկին ուղարկում է պարզելու, թե ինչ է պատահել։ Աշակերտը չի վերադառնում և հայտնվում է վիշապի երախում։ Հաջորդ աշակերտին է ուղարկում, նա էլ չի վերադառնում։ Այդպես բոլոր յոթ աշակերտներն էլ վիշապի բաժինն են դառնում։ Դպրոցից դուրս է գալիս Սուրբը փնտրելու իր աշակերտներին։ Տեսնում է ահռելի վիշապին, որը պատրաստվում էր ընդունել հաջորդ զոհին։ Կաթողիկոսը գավազանով խփում է վիշապի գլխին ու ասում. «Քա՛ր դառնաս, աղբյուր բխի քո սրտից՝ հիվանդի համար դե՛ղ դառնաս»։ Օձնեցու ասածը իսկույն կատարվում է։
Ամբողջական հոդվածը word տարբերակով ստանալու համար, կարող եք գրել vahe.lorents@gmail.com էլեկտրոնային հասցեին։
Վահե Լոռենց
Համլետ Մարտիրոսյան․ Հնագույն քաղաքակրթություններ։
1 thought on “ԱՐԴՎԻ”